شهرستان ایذه

مختصات: شرقی‌۴۹°۵۴′ شمالی‌۳۱°۴۸′ / °۴۹٫۹شرقی °۳۱٫۸شمالی / ۴۹٫۹;۳۱٫۸ (نقشه)

ایذه
ایذه شرقی‌۴۹°۳۱′ شمالی‌۳۱°۳۰′ / °۴۹٫۵۲شرقی °۳۱٫۵۰شمالی / ۴۹٫۵۲;۳۱٫۵۰ تالاب میانگران
اطلاعات کلی
کشور	ایران
استان	خوزستان
شهرستان	ایذه
بخش	مرکزی
نام(های) دیگر	مالمیر، ایذج، انزان، انشان، آیاپیر، الیمائید
مردم
جمعیت	۳۶۳۲۰۰
زبان‌ گفتاری	فارسی (گویش بختیاری)
مذهب	شیعه
جغرافیای طبیعی
مساحت	۳۸۶۳ کیلومتر مربع
ارتفاع از سطح دریا	۸۳۵ متر
آب‌وهوا
میانگین بارش سالانه	۷۰۰-۸۰۰ میلیمتر
روزهای یخبندان سالانه	روزهای میانی فصل زمستان
اطلاعات شهری
ره‌آورد	گلیم و قالی بختیاری
وبگاه	www.eizeh.com
تابلوی خوش‌آمد به شهر
به زادگاه کوروش بزرگ خوش آمدید.

ایذه یا مال امیر مرکز شهرستان ایذه در استان خوزستان و در جنوب غرب ایران است که پیشینه تاریخی آن بنابر پژوهش‌های انجام شده و وجود آثار و سنگ نبشته‌های باستانی مربوط به دوران هخامنشیان و پیش از آن (عیلامیان) می‌باشد. تقریبا بیشتر باستان شناسان بر پیشینه تاریخی ۶۰۰۰ ساله ایذه اتفاق نظر دارند. ایذه، شهر نگارکنده‌های سنگی و صخره‌ای ایران نام نهاده شده‌است.

ویژگی‌های جغرافیایی و آب و هوا [ویرایش]

ایذه در استان خوزستان، در ۳۱ درجه و ۵۰ دقیقه پهنای شمالی و ۴۹ درجه و ۵۲ دقیقه درازای خاوری نسبت به گرینویچ و ارتفاعی معادل 835 متر از سطح دریا واقع شده‌است. ایذه از نظر آب و هوایی خنک‌ترین شهر استان خوزستان است که علت آن را میتوان قرار گرفتن این شهر در دشتی وسیع در دامنه رشته کوه زاگرس وبارش برف در برخی نقاط مرتفع مشرف بر شهر و نیز وجود وسیع‌ترین پوشش جنگلی استان خوزستان (۱۸۰٫۰۰۰ هکتار) در این منطقه دانست. دمای شهر ایذه در زمستان گاهی به زیر صفر درجه سانتی گراد میرسد و میانگین آن در فصل تابستان۲۴ درجه سانتی گراد است. میانگین بارش سالیانه در ایذه 700-800 میلیمتر میباشد.

مردم [ویرایش]

رقص محلی بختیاری‌ها که به دستمال بازی شهرت دارد.

ساکنان ایذه از طوایف هپارتیپ یا هپیرتیپ بودند که ظاهراً همان قوم دلیر و شجاعی است که یونانیان از آنها با نام امردیان یا مردیان یاد کرده اند. هرودوت آنان را جزو طوایف بدوی ایران می داند(۲) و دیودور سیسیلی(۳) از آنان به عنوان مردمی استقلال طلب یاد می نماید.(۴)

جمعیت شهر ایذه [ویرایش]

جمعیت این شهر در سرشماری سال ۱۳۸۵، ۱۰۴، ۳۶۴ نفر برآورد شده‌است که البته این عدد به دلیل سکونت بیشتر جمعیت مردمان ایذه در مرکز استان و دیگر مناطق نفت خیز (به دلیل اشتغال اهالی این شهر در امور عمرانی و نفت) است.

گویش مردم ایذه [ویرایش]

تمامی مردم ایذه به گویش بختیاری صحبت می‌کنند. گویش بختیاری نوعی از گویش لری می‌باشد که مردم مناطق جنوب لرستان، بخشهای شرقی و شمالی خوزستان، چهارمحال و بختیاری و مناطق غربی استان اصفهان بدان سخن میگویند.

نام‌ها [ویرایش]

شهر ایذه از روزگار باستان تا امروز به نامهای ایزج، ایذه، اوجا، آیا پیر، آنزان، انشان، ایگه، ایجهه، اریگ، ایج، ایدج الاهواز، مالمیر یا مال امیر خوانده شده‌است. کلمه ایذه برگرفته از واژه ایجه یا ایگه فارسی باستان به معنی مسکن و محل زندگی است.(۵) به علاوه به دلیل وجود زیج‌های بسیار در این ناحیه، این شهر به نام اریگ یا ایج خوانده می‌شده‌است. به عقیده برخی از محققین این شهر در نیمه دوم هزاره دوم پیش از میلاد «انزان» نامیده می‌شد و مرکز ایالت انزان بوده‌است. می‌توان ایذه را تغییر شکل یافته ((انزان)) عیلامی نیز دانست.

ایدیده یا ایدیذ عیلامی با توجه به اینکه تمدن عیلام در منطقه کوهستانی فعلی بختیاری قرار داشته‌است و شهر ایدیده از شهرهای مهم آن بوده‌است و ایدیذه به معنای شهر کنار آب آمده‌است و به دلیل قرار گرفتن ایذه کنونی در کنار تالاب شط (منگر) می‌توان گفت که ایدیده همان ایذه کنونی بوده‌است. شباهت میان حروف ایدیده با حروف ایذه نیز می‌تواند دلیل براین مدعا باشد.

اوجا یا هوجا اوجا یا هوجا که یونانیان این شهر را به این اسم می‌خوانند و مردم آنجا را اوجیا می‌گفتند.

ایاپیر یا اجاپیر ایاپیر یا اجاپیرکه از اسامی باستانی این شهر می‌باشد و در کتیبه‌های اشکفت سلمان نام ایذه آیاپیر یا آجاپیر آمده‌است.

آنزان یا آنشان آنزان یا آنشان به معنی دارنده فر است^{[نیازمند منبع]} که این نام از نظر زمانی قبل از آن است که یونانیان این شهر را اوجا یا هوجا بخوانند. از متون تاریخی چنین برمی آید که انشان یا انزان یکی از ایالت‌های مهم دولت عیلام بوده‌است و با توجه به گفته‌های یاقوت حمودی در معجم البلدان می‌توان به این نتیجه رسید که آنزان بر همین منطقه اطلاق می‌شده‌است زیرا این شهر در روزگار باستان از نواحی آباد بوده و اهمیتی بسزا داشته‌است و به همین دلیل آنزان که نام این شهر بوده‌است برتمام ایالت اطلاق شده‌است.

ایزج یا ایذج اکثر مورخین در آثار خود این شهر را با نام ایزج ذکر کرده‌اند چنانکه ابن حوقل در صوره الارض ابودلف در سفرنامه، مقدسی در احسن التقاسیم حمدالله مستوفی در نزهه القلوب از این شهر با نام ایزج یاد کرده‌اند.

اصطخری در مسالک و الممالک از ایزج اسم برده و این شهر را جزو خوزستان دانسته‌است و قزوینی در آثار البلاد به ایزج اشاره نموده و حدود جفرافیایی و آثار تاریخی آن را ذکر نموده‌است. طبری در تاریخ الرسل و الملوک و ابن ایثر در تاریخ کامل این شهر را با نام ایزج ذکر نموده‌اند. مولف معجم البلدان نیز از عظمت منطقه بختیاری در روزگار سلوکیان سخن گفته و معتقد است که یونانی‌ها در این خاک آبادی‌هایی ساخته بودند. در دوره ساسانیان از احداث و توسعه راه‌ها در منطقه سخن به میان آمده‌است. عده‌ای از مورخین برخی ایل راه‌های فعلی بختیاری را یادگار آن دوران دانسته‌اند.

حافظ شیرازی نیزاز ایذج درغزل شماره ۳۹۰ دیوان خود چنین یادمیکند:

ایذه در روزگار ایلامیان آیاپیر، آنزان نامیده می‌شد. از واپسین روزگاران هخامنشی خاستگاه الیمایی ها(بازماندگان ایلامیان)بوده‌است که هم زمان با دورهٔ سلوکی- پارت، بسته به شرایط قلمرو خود را گسترش می‌دادند. پیکره{مجسمه} مفرغین مرد شمی از آن دوره‌است. در دوره ساسانی به نام ایذه خوانده شد و با گشودن آن به دست مسلمانان ایذج نامیده شد. اتابکان لر که در سدهٔ پنجم هجری پدیدار شدند، بدان مالمیر می‌گفتند، نامی که همچنان بر سر زبان هاست. از دههٔ ۱۳۳۰ شهر دگر باره ایذه نامیده شد. نام ایذه نامی بسیار باستانی است و از دوران پیش از ساسانیان رایج بوده‌است. این شهر در دوره‌هایی نامهای دیگری نیز داشته‌است نام مالمیر که همان مال امیر است (مال در زبان بختیاری به معنی خانه‌است) بیشتر در زمان هزاراسفیان که به اتابکان لر بزرگ مشهور شده‌اند کاربرد داشته‌است.

واژه باستانی ایذه در سده‌های اخیر به کلی فراموش شده بود تا این که در زمان پهلوی اول، بار دگر زنده شد و در تیرماه ۱۳۱۴ هـ. ش، از سوی فرهنگستان ایران به نام پیشین خود، ایذه نامگذاری شد.(۲۰)

پیشینه تاریخی [ویرایش]

مجسمه مرد شمی که در روستای شمی ایذه یافت شد.

از آثار به دست آمده ایذه از جمله نگاره‌ها و نقش برجسته‌های عیلامی (اولین حجاری‌های ایران باستان قبل از هخامنشیان)، می‌توان نتیجه گرفت که آنجا مرکز مهمی در زمان عیلامی‌ها بوده‌است. این آثار به دو دسته آثار عیلام قدیم و نو تقسیم می‌شود که به شرح زیر می‌باشند: دوره عیلام قدیم: این دوره به سلسله سیمشکی متعلق است که چندین بار توسط حاکم اور نابود گشت.(۷) آثار باقی مانده از این دوره به شرح ذیل است: الف) نقش برجسته شاهسوار: شاهسوار جایگاهی باستانی در حومه ایذه‌است که در آن آثار باستانی از جمله نقش برجسته‌ای متعلق به دوره عیلام قدیم (قرن ۲۰ ق. م.) واقع شده‌است. این نقش برجسته به احتمال زیاد نمایانگر صحنه بار عام یک پادشاه یا ابراز بندگی در مقابل یک خدا است. ب) نقش برجسته خونگ اژدر: این جایگاه به خونگ نوروزی نیز معروف است و در نزدیکی دریاچه میانگران (۱۲ کیلومتری شمال ایذه) واقع شده‌است که نقش برجسته‌های آن مانند شاهسوار حجاری شده‌است. دوره عیلام نو: ایذه در دوره عیلام نو «آیاپیر» نامیده می‌شده‌است و پادشاهان آن به صورت مستقل زیر نظر سوخالماهو وزیر اعظم عیلام حکومت می‌نمودند. حکومت عیلام در این دوران به صورت اتحادیه‌ای بود و متشکل از تعدادی حکومتهای محلی مستقل اداره می‌شد.(۸) آثار این دوره عبارتند از: کول فره (کول فرح): کول فره برسی دره مانند در کوههای اطراف دشت، واقع در ۷ کیلومتری شمال شرقی ایذه‌است که در عصر عیلام نو به عنوان نیایشگاهی باز مورد استفاده قرار می‌گرفته‌است. در این شکاف ۶ نقش برجسته به همراه نوشتارهای عیلامی (میخی) اطلاعات تاریخی ارزشمندی را در اختیار می‌گذارند. بیشتر این نقش برجسته‌ها مراسم مذهبی یا میهمانی‌های هانی شاه، پسر تاهی هی (تاخی هی) حاکم دست نشانده آیاپیر از طرف شوتروک ناهونته را یادآور می‌نمایند. از نکات جالب توجه این نقش برجسته‌ها می‌توان به آداب و رسوم امور مذهبی عیلام اشاره نمود که در آن کاهنان در حال قربانی کردن حیوانات و نوازندگان در حال نواختن موسیقی و مردم یا بزرگان دارای حالتی خاص (شاید حالت خلسه) در نیایش و حمل خدایان می‌باشند.(۹) اشکفت سلمان: تنگه‌ای در کوه الهک واقع در شمال غربی ایذه‌است. در این تنگه چهار نقش برجسته وجود دارد که تمامی آنها به هانی تعلق دارند که بیشتر به خانواده سلطنتی و خدایان اشاره نموده‌است. در این جایگاه باستانی روزگاری نیایشگاه «تاریشا» وجود داشته‌است.

براساس برخی روایات تاریخی، اسکندر پس از ورود به ایران و توقف در همدان به خاطر مرگ هفس تیون سردار جوان خود سخت آشفته شد و دستور داد که یالهای اسب و قاطرها را بچینند و کنگره‌های برج و باروها را برافکنند. سپس غیب وی وی از طرف ژوپی تر، هفس تیون را نیم خدایی نامید و برای آمرزش وی قربانی طلب کرد. بالاخره اسکندر برای اینکه در جنگ تسلی بیابد، به مملکت کوسی ها رفته و پس از مطیع کردن آنها شکار انسان ترتیب داد و امر نمود تفاوتی بین مرد و زن، بزرگ و کوچک نگذاشته و همه را بکشند و این قصابی وحشت انگیز را قربانی دفن هفس تیون نامید. این حادثه در کوههای بختیاری در ایذه اتفاق افتاد.(۱۱) از این دوران و سپس از دوران پارتی چندین مجسمه و چند نقش برجسته و... باقی مانده‌است. از این زمان به بعد، ایذه مستقل اداره و به نام الیمائید خوانده می‌شد. آثار این دوره عبارتند از: خونگ یارعلی وند: در این جایگاه باستانی که در ۳ کیلومتری خونگ اژدر واقع شده‌است، نقش برجسته‌ای شامل دو فرد الیمایی در یک مراسم آیینی وجود دارد.

سفرنامه‏ی ايذه… قسمت اول

نه که حس‌اش باشد، منتها چون وعده‌اش را به يک عده داده‌ام، می‌خواهم چيزکی شبيه سفرنامه برای سفر اخيرم به ايذه بنويسم.
خوب، اول از هر چيز، ايذه کجاست؟ چون حوصله ندارم نقشه پيدا کنم، زحمت‌اش به گردن خودتان! اما تقريباً اصفهان، شهرکرد، ايذه و اهواز روی يک خط مستقيم قرار دارند. روی همين خط مستقيم به طول واحد با اهواز و اصفهان در دو سر پاره‌خط، ايذه حدوداً در چهار دهم‌ای از اهواز قرار دارد. در شمال شرقی استان خوزستان.
ايذه، قشلاق ايل بختياری بوده و هنوز هم با اين که تعداد زيادی‌شان يک‌جا نشين شده‌اند، قشلاق عشاير است. ييلاق‌شان هم شهرکرد بوده است.
سفر ما، يعنی و من و بابام، به اين ترتيب بود که شب يک‌‌شنبه با اتوبوس ساعت ده شب رفتيم شهرکرد. صبح، حدود شش-شش و نيم شهرکرد بوديم. شهرکرد را اصلاً نگشتيم و ساعت هفت و ربع، با سواری حرکت کرديم به سمت ايذه. مسير، شهرکرد، شلمزار، دوپلان، دهدز، ايذه بود.

متأسفانه در طول مسير عکس به آن صورت نگرفتم. هم اين که باران می‌آمد و هوا ابری بود، هم اين که يک قسمت‌اش را خواب بودم، چون در اتوبوس نمی‌توانم بخوابم و حسابی به فنا می‌روم! ولی کلاً اين جاده بسيار زيبا است. مخصوصاً يک قسمت‌ای که چندين ماندآب بود. آخرين‌شان، منظره‌ی بسيار خوب‌ای به وجود می‌آورد که هنوز بسيار حسرت می‌خورم که عکس نگرفتم، دشت سبز و اين ماندآب ميان‌اش، روبه‌روی‌اش کوه و پشت اين کوه، کوه‌ای بلندتر که برف‌های سرش هم آب نشده بود.
طول مسير، دره‌ها و رود درون‌شان، با پوشش جنگل‌های زاگرسی و جاده‌ای که اين ميان پيچ و تاب می‌خورد. اين زيبايی البته گاه به گاه فراموش‌ات می‌شود و چون کار ديگری از دست‌ات برنمی‌آيد، عصبانی می‌شوی و افسوس می‌خوری، چرا که بسياری جاها را کشت ديم کرده‌اند. جاهايی که نه تنها از نظر زيست محيطی فاجعه است، بلکه از نظر اقتصادی هم برای‌شان نمی‌ارزد. حالا چرا اين کار را انجام داده‌اند؟ دليل اول به حماقت مردم بر می‌گردد که گويا از نسل‌های گذشته‌ی خودشان هم عقب‌تر رفته‌اند. قديمی‌های همين مردم می‌دانسته‌اند که اين کارها باعث شسته شدن خاک و آمدن سيل می‌شود. بعد حماقت ريشه‌دوانده‌ی اين سال‌ها، باعث شده که حتی برای حفظ جان خودشان هم که شده، عقل به خرج ندهند. دليل دوم و شايد اصلی هم به خاطر قوانين احمقانه‌ی اسلامی است که هر کس زمين‌ای را آباد کند، زمين به خودش تعلق می‌گيرد! اين قانون برای سرزمين‌ای با جغرافيای کاملاً متفاوت با ايران است، برای عربستان خشک و برهوت… فعلاً که حماقت نيروی پيش‌برنده‌ی بشری نيست، نيروی ثابت کننده‌ی جمهوری اسلامی است… بگذريم.
اولين جايی که توقف کرديم، پس از دهدز بود که من از چند نفر شنيده بودم پشت درياچه‌ی سد کارون سه، دشت‌ای پر از گل است، دست نخورده و بکر، و روستاهايی که حتی برق هم ندارند و بايد با قايق بروی. يکی از دلايل اصلی اين مسافرت‌ام هم همين بود، به عشق بهشت گم‌شده‌ی ايران، به قول آن دوستان. جاده‌ی قديم، الآن رفته زير آبِ درياچه‌ی سد کارون سه:

عکس 1: جاده‌ی قديم‌ای دهدز-ايذه که الآن نبايد بدون قايق ادامه‌اش داد! آن هم کلاه من است به همراه بابام D:

اصولاً آب وقت‌ای می‌آيد، يک چيزهايی می‌روند زيرش، مثلاً درخت‌ها:

عکس 2: درخت‌ای که غرق شد. اين درخت..قالاق قالاق…..

خوب وقتی که چيزی که رفته زير آب درخت باشد، قشنگ هم ممکن است باشد، ولی وقتی آثار باستانی با قدمت‏ای حداقل دوهزار سال باشد، چه می‏توان گفت؟

از اين جا، در مورد آن دشت و بهشت گم‌شده، سوال کرديم که هيچ کس نمی‌دانست. روستاهايی بودند که برق نداشته باشند و مسيرشان هم رفته باشد زير آب ولی منطقه مشخصاً کوه و دره بود و نه دشت. خلاصه حسابی خورد تو حال‌مان. اما تصميم گرفتيم حداقل با قايق برويم يکی از اين روستاها. البته بايد تأکيد کنم که اين يکی از مزايای آمدن پدرم بود. اگر خودم بودم، هيچ وقت پول بابت اين چيزها نمی‌دادم! در طول مسير هم که با قايق چيزی حدود چهل و پنج دقيقه طول کشيد هيچ اثری از دشت نبود. مناظر مانند زير بودند:

عکس3: روی درياچه‌ی سد کارون سه

با قايق رفتيم تا روستايی به نام شی‌وند. می‌دانستم که در شی‌وند نقش برجسته‌ای از دوران اليمايی وجود دارد. اليمايی‌ها هم‌زمان اشکانيان بوده‌اند و حاکمان منطقه‌ای اين قسمت بوده‌اند. پياده شديم و تا شی‌وند را پياده رفتيم. مردم‌شان هم بسيار مهربان بودند. همين جا يک موضوع کمی تا قسمت‌ای فرعی را بنويسم. در شی‌وند يکی از قشنگ‌ترين دختران اين سفر را ديدم! اصولاً در ميان بختياری‌ها، دخترهای قشنگ می‌ديدی، ولی خيلی هم زياد نبودند. اين يکی واقعاً خوب بود. حيف که نمی‌شد عکس گرفت! از چند نفری پرسيديم که نقش برجسته کجاست و معلوم شد چندان هم نزديک نيست. بابا که کمی هم خسته شده بود در روستا ماند و من با جهان‌بخش کيانی، که پسری بيست و دو ساله و از عشاير ساکن شی‌وند بود با موتورش رفتيم بالا. تا آخر روستا که به رودی می‌خورد را با موتور رفتيم و بقيه را پياده تا رسيديم به آبشار شی‌وند:

عکس 4: آبشار شی‌وند با آب‌ای گوارا از چشمه‌های زاگرس

عکس 5: نمايی ديگر از آبشار شی‌وند با همان آب گوارا از همان چشمه‌ها!

البته نه من (مشخصاً) و نه جهان‌بخش جای نقش برجسته را بلد نبوديم! شانس آورديم و چند پسر چوپان آن‌جا بودند که بلد بودند. نقش همان طور که گفتم مربوط به دوران اليمايی است، که طرح چند نفر است که دارند يک کاری می‌کنند که من نمی‌فهمم. دکتر مهرکيان که اين نقش را در سال شصت و پنج خورشيدی کشف کرده، گفته که “پيکره‌ای لميده بر ارابه” در آن است که من اين را نمی‌بينم. دو ورزو (گاو کوهان‌دار) که يکی پشت ديگری است و کم‌ای دقت نياز دارد، به همراه احتمالاً کاهن‌ای. احتمالاً نمايان‌گر يک مراسم آئينی است. يک پيکره‌ی کوچک‌تر از کاهن هم در پايين سمت راست وجود دارد که آن را هم متوجه نمی‌شوم. به نظر من آن چند پيکره‌ی بالای نقش، دارند ساز می‌زنند. به هر صورت، خودتان قضاوت کنيد که دارند چه کار می‌کنند:

عکس 6: نقش برجسته‌ی شی‌وند.

فکر کنم در عکس پايين، ارابه يا چنين چيزی، مشخص باشد:

عکس 7: نقش برجسته‌ی شی‌وند، نمای اين طرفی، از اون کنار

بعد از اين که نقش برجسته را ديدم هم خوب با سرعت برگشتيم پايين و من کلاه‌ام را (احتمالاً کنار رودخانه که آب خوردم!) جا گذاشتم. به جهان‌بخش هم گفتم اگر پيدای‌اش کرد باشد برای خودش!! که کلی خنديديم و البته به بابا گفتم کلاه را دادم به جهان بخش. عجب آدم خالی‌بندی…
بعد فکر می‌کنيد چه کار کرديم؟ نه! انصافاً چی فکر می‌کنيد؟ خوب برگشتيم آن طرف درياچه ديگر… (بی‌مزه) و من هم متأسفانه آن دختره را نديدم که يک عکس ازش بگيرم (به‌تر…. چه ديدی؟ شر می‌شد) و خلاصه رفتيم ايذه. سر راه هم البته سد کارون سه بود:

عکس 8: سد کارون سه.

در مورد سد، نمی‌توانم ننويسم. مشخصاً هر جايی نمی‌توان سد زد. چنين سدی هم برای اين منطقه و کل کشور بسيار مفيد است. مطالعات سد هم از سال هزار و سی‌صد و چهل آغاز شده بوده. ولی آيا ارزش زير آب رفتن اين همه آثار ارزش‌مند را دارد؟ به عنوان تنها چند نمونه، از وبلاگ سازمان غير دولتی آياپير (وبلاگ جديدشان)نقل می‌کنم: “اولين پل معلق ايران مربوط به عهد قاجار، تعدادی آسياب قديمی، قلعه تيموری، سازه‌های سلجوقی و اخيرا معبدی گمشده از دوره اليمايی‌‌ها، از جمله آثاری بود كه طی روزهای گذشته، يك به يك زير آب رفتند.”
مشخصاً هيچ کدام از ملاحظات زيست محيطی و حفظ آثار در کارهای اين قوم ايران ويران‌کن وجود ندارد. تنها راه چاره احتمالاً سرنگون‌ای اين حکومت باشد، ولی مشکل به نظر اساسی‌تر است. مثلاً آن همه سر و صدايی که در مورد پاسارگاد و زير آب رفتن آرام‌گاه کوروش به وجود آمد، در مورد اين جا وجود نداشت. در صورت‌ای که پاسارگاد زير آب نخواهد رفت و سطح آب (اگر اشتباه نکنم) هفت کيلومتر با آن فاصله خواهد داشت. البته ايرادهای فراوان دارد، مثل بالا رفتن سطح رطوبت منطقه يا زير آب رفتن تنگ بلاغی که محل‌های کاوش نشده‌ی فراوان‌ای دارد. سخن در اين مورد فراوان است و يک بحث کارشناسی می‌طلبد که من دانش‌اش را ندارم. مثلاً اين سوال برای‌ام مطرح است که در سرزمين گرم و خشک‌ای مانند ايران، آيا سد زدن به‌ترين راه است؟ يک چيزهايی نيک‌آهنگ کوثر در مورد کار پدرش نوشته بود در مورد آب‌خيز داری. آيا توسعه و به روزساز‌ی راه و روش‌‌های بومی که از ديرباز در ايران رايج بوده (کاريز و از اين دست) جواب به‌تری نيست؟ و همه‌ی اين‌ها به کنار، آيا تنها در آن قسمت بوده است که می‌شده سد زد؟ اگر نه، آيا نمی‌شد کاوش‌ها را به جايی رساند و بعد سد زد؟ البته مشخصاً جواب سوال آخر منفی است. در عصر حمله‌ی دوم اعراب به سر می‌بريم، قوم وحشی يورش‌گر می‌سوزند و می‌دزدند و می‌برند.
خوب…. خيلی از سفرنامه‌نويسی دور افتادم!
حوالی ساعت پنج عصر دوشنبه ايذه بوديم. وقت‌ای با پدرت مسافرت می‌کنی، يک مزايايی مانند پول دادن برای قايق و در نتيجه شی‌وند را ديدن وجود دارد، يک معايب‌ای مانند کاهش سطح ماجراجويی را هم در کنارش بايد بپذيری. هر چه می‌گذرد مسافرت کردن‌های‌ام خاص‌تر می‌شود. سبک‌تر مسافرت می‌کنم. مثلاً اين بار چادر را هم برنداشتم که در هوای آزاد بخوابم. البته پدرجان با اين استدلال که حاضر نيست ميان “جک و جونور” بخوابد چادر برداشتند. اما در نهايت، چادر هم نيازی نشد، چون مجبور شدم اعتراض‌ای نکنم و برويم مسافرخانه‌ای در ايذه! حس “ادونچرينگ” من ارضا نشد!!
خلاصه، وسايل را گذاشتيم و رفتيم طاق طويله که در خود شهر ايذه واقع است. طاق طويله، بنايی است مربوط به دوره‌ی اتابکان لر بزرگ، هم زمان با دوره‌ی ايلخانيان- تيموريان (قرن هفتم- هشتم هجری). بنا با سنگ و گچ ساخته شده و کاوش‌ها در آن ادامه دارد. امسال در طاق طويله عکس‌ای نگرفتم و برای همين می‏خواستم عکس‌ای ازش نگذارم. راست‏‌اش الآن نگاه کردم و ديدم پارسال هم عکس‏ای نگذاشته‏ام. پس اين شما و اين هم طويله… بخشيد، طاق طويله:

عکس 9: طاق طويله، بنايی در آخرهای(!) ايذه و نزديک روستای نورآباد

عکس را هم پارسال گرفته‏ام و الآن يک سری تغيير کرده است. کاوش‏ها چنان که گفتم، در اين جا ادامه دارد. به سرپرستی دکتر مهرکيان.
خوب، تا همين جای‌اش را داشته باشيد که همين هم دو- سه روزی طول کشيده نوشتن‌اش. بقيه‌اش را چند روز ديگر اضافه خواهم کرد…. قسمت‏های خوب‏اش مانده هنوز!

تاریخچه شهرستان ایذه

یر نام عجیب 3 روستا در شهرستان ایذه توسط وزارت کشور

اغی که در ایذه برای حیوانات قرمز می شود!!

بزها به میدان می آیند!!!

از انجایی که چهارراه یا میدان اصلی هر شهر نمادی از مدیریت شهری هر شهر به حساب می اید.اینبار شاهد تاسف دیگری برای شهر ستان ایذه شدیم.در چهار راه اصلی خیابان امام هنگامی که پشت چراغ قرمز توقف داشتیم ،ناظر رژه ای منظم از گارد بزغاله ای شدیم که انگار جلوی شهردار رژه می رفتند. البته شهری که نماد شهری اش مملو از گاری های سمبوسه و فلافل فروشی و سبدهای مرغ فروشی ای که بوی گندشان به مشام همه بجزء مسئولین نمی رسد باید اینطور باشد.وقتی که این چها راه شباهت بیشتری به بازار فروش و کرایه موتور سه چرخ دارد و انگار نه انگار که این میدان اصلی شهر است .در اینجا به بزها باید حق که به جای دستندرکاران به میدان بیایند و خودی نشان دهند.میدان اصلیکه پاتق ارازل واوباش و کفتر فروشان و قمار بازانی که صدای خال و زدی بردی به گوش همه بجزء مسئولین شهر نمیرسد آن هم دقیقا روبروی بعضی ها که سینه سپر کرده و انگار مادرزاد فقط بری توقیف موتور سیکلت بدنیا آمدند؟ آن هم هف هشت نفری!!!
انسافا کار این حیوانات زبان بسته قابل تحسین است،لااقل هر چند تعدادشان کم بود ولی دل وجرات گشت زدن را در شهر داشتند.چون اینها نه فامیلی دارند و نه بده بستانی و نه......؟
البته شهری که نماینده اش مرکز شهر را فقط برای تبلیغات می خواهد ....................باید به میدان بیایند!!!!!!

با شیوا رز، بازیگر ایرانیالاصل هالیوود آشنا شوید

بیوگرافی ماریچی در تقدیر یک فرشته+عکس

ماریچی در تقدیر یک فرشته

نام واقعی maite perroni beorlegui


متولد 9 مارس 1983 مکزیکو سیتی مکزیک

قد 160 وزن 63

او عضو گروه خوانندگی RBD است او معروفیتش  را مدیون این گروه است

دوستان صمیمش او را "مای" صدا میزنند

یکی از سرگرمی های مورد علاقه او رولر اسکیت است

مایته پرونی از سن یازده سالگی بدلیل شغل پدرش خاویر پرونی به گوادالاخار مهاجرت کردند و برای دوازده سال در این شهر زندگی کردند او دوبرادر بنامهای ادولفو که سه سال جوانتر و فرانسیسکو که نه سال کوچکتر از مایته هستند

پس از فروپاشی گروه RBD مایته تصمیم به بازیگری گرفت و در سریال تقدیر یک فرشته در سال 2009 به اوج محبوبیت رسید تا جایی که ملکه TELEVISION بزرگ امریکا شناخته شد.

او همچنین بتنهایی خواننده 3 اهنگ تقدیر یک فرشته است. او همچنین نامزد بهترین زوج بهمراه ویلیام لوی وبهترین بازیگر زن را برای تقدیر یک فرشته در سال 2009 از جشنواره تلویزیونی اسپانیایی دارد.

و عنوان بهترین بازیگر زن جوان را از چشنواره تلنوا مکزیک برای تقدیر یک فرشته دریافت کرد.

او همچنین  درلیست 50 زن زیبای دنیای لاتین از سال 2009 تا کنون قرار گرفته است.

او همچنین بعنوان محبوبترین بازیگر از طرف بینندگان شبکه یونیویزن مکزیک انتخاب شد.

او همچنین در سریالهای: پیروزی عشق و گناه من هم بازی کرده است

طنز ضدحال برای خانم ها  (مطالب طنز)